Ontmoetingen in Boston

Gisteren zijn we rond 15 uur aangekomen in het hotel. We konden heel even naar onze kamers maar werden een uur later weer verwacht in de lobby. Hier kregen we allemaal een boekje van Rokus, waarin we kunnen gaan opschrijven wat we allemaal meemaken tijdens de reis. We zijn hierna te voet naar de Hayley House Bakery gegaan. In dit restaurant kunnen mensen een maaltijd krijgen en zelf bepalen wat ze betalen. In de keuken werken o.a. mensen met een strafblad die bij andere bedrijven niet worden aangenomen. We kregen een 3-gangen menu en zaten verspreid door het restaurant tussen de andere bezoekers. De meeste mensen daar wisten dat we zouden langskomen en waren erg geïnteresseerd, dus dat leverde leuke gesprekken op. 

Na het eten was er een bonte avond met presentaties, muziek en gedichten. Nina LaNegra, oprichter van de Hayley House, vertelde ons wat dingen over de geschiedenis van Boston en dan met name de geschiedenis van de zwarte mensen in Boston. Oryx Cohen van de National Empowerment Center gaf een korte presentatie over Emotional CPR (C = Connecting, P = emPowering, R = Revitalizing), een manier om mensen bij te staan als ze in een emotionele crisis zitten. Rokus vertelde over The Living Museum, een plek waar iedereen kunst kan maken, en las een gedicht voor. Op het einde heeft hij ook nog gerapt in het Nederlands! Een leerling van de Hayley House Bakery zong een zelfgeschreven lied voor ons en Terry, een musicus en kok, bracht ons muziek en mooie teksten. De meesten van ons reisgezelschap waren erg moe omdat we al zo´n 22 uur wakker waren, maar de avond gaf ook veel energie. Ik kan niet beschrijven hoe welkom ik me voelde onder deze mensen en hoeveel enthousiasme en vriendschap en liefde er was. Overigens heb ik geen piano meer gespeeld omdat er geen piano was...

Die avond waren we om 23 uur terug in het hotel en was ik echt kapot. Ik heb niet veel geslapen en voelde me in de ochtend even tot niks meer in staat. Sanne en Rokus hebben met me meegedacht en ik besloot om het begin van het programma dan over te slaan. Halverwege de dag ben ik weer aangesloten bij de groep. Vandaag zijn we door Boston getrokken en hebben we elkaar verhalen verteld over personen in ons leven die ons hart geraakt hebben. Iedereen had een plek uitgekozen in Boston. Toen ik weer aansloot was de groep aan het lunchen in de Beantown Pub. Tegenover die Pub is de oudste begraafplaats van Boston, waar Will net zijn verhaal had gedaan. Na de lunch gingen we naar het Old South Meeting House, waar Jordi zijn verhaal heeft verteld. Deze plek is heel belangrijk geweest in de Amerikaanse Revolutie, die uiteindelijk geleid heeft tot de onafhankelijkheid van de Verenigde Staten. Ik zal overigens niet opschrijven wat mijn groepsgenoten hebben verteld omdat ik niet weet of ze dat willen. Ynse deed zijn verhaal bij het standbeeld van Red Auerbach, een bekende basketbalcoach. Daarna was ik aan de beurt bij het New England Holocaust Memorial. Ik heb verteld over mijn partner en wat mijn relatie voor mij betekent. Hoe bijzonder het is om iemand zo dichtbij te laten en je kwetsbaar op te stellen. Het Holocaust Memorial heeft voor mij betekenis omdat ik me altijd verbonden heb gevoeld met de Joodse gemeenschap. Als ik op reis ben zoek ik vaak de Joodse buurten op en bezoek ik monumenten van de Tweede Wereldoorlog. Ik vind dat het minste wat ik kan doen om de mensen die in die tijd zijn gedehumaniseerd, gemarteld en vermoord te herinneren.

Na de verhalen hadden we een paar vrije uren. Met een deel van de groep ben ik het Black Heritage Trail gaan lopen. Die ging door buurten die van belang zijn geweest in de geschiedenis van de Afro-Amerikaanse mensen in Boston. We hebben o.a. het huis van George Middleton, een Afro-Amerikaanse activist, gezien dat in 1797 gebouwd is. Hierna zijn we naar het water dat we in de verte zagen toegelopen en besloten we erover heen te gaan op een brug. Hier werd ik verrast met een prachtig uitzicht op de Boston skyline! Foto´s volgen later want uploaden kost wat tijd die ik nu niet heb. Sommigen van ons wilden naar Harvard University en ik ben meegegaan. Heel leuk om de gebouwen van deze bekende universiteit te zien en rond te lopen in het park waar omheen de gebouwen staan. Met de metro zijn we weer terug gegaan naar het centrum. Op dit punt was ik al zo moe van alle prikkels dat ik liever alleen wilde eten dan met de groep. Met Johan ben ik terug gelopen door de Public Garden naar het hotel. Onderweg stopte Johan om met een man te praten die de eekhoorns aan het voeren was. Dit was heel leuk omdat we een mooi gesprek hadden met deze man (Malcolm) en zijn vrouw Claudia. Claudia bestudeert de eekhoorns in het park al 20 jaar en heeft ze allemaal een naam gegeven. De eekhoorns reageren op hun naam en Claudia weet precies hoe hun familielijn in elkaar zit. Ik volg haar nu op Instagram zodat ik het leven van de park-eekhoorns kan blijven volgen. 

Nadat ik ergens wat te eten had gehaald, heb ik wat souvenirs gekocht in de hotelwinkel. De man achter de balie vond mijn (regenboog)armband erg leuk en we raakten aan de praat. Hij vertelde dat hij al heel lang naar Amsterdam wil maar niet durft omdat hij daar niemand kent. We hebben contactgegevens uitgewisseld en Jermaine zag het al helemaal zitten om over een tijdje langs te komen! 

Momenteel ben ik weer erg moe dus ik kan niet verder schrijven. Morgenochtend bezoeken we nog een paar dingen in Boston en dan vertrekken we met de auto naar Burlington, Vermont. Tot later!